Ο Daniel Libeskind
Ο Daniel Libeskind γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Πολωνία το 1946 με την εβραϊκής καταγωγής οικογένειά του που επέζησε του ολοκαυτώματος. Εκεί ο Ντάνιελ καλλιεργεί το πάθος για τη μουσική και αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του μετακόμισε στο Τελ Αβίβ του Ισραήλ. Χάρη στην κέρδιση μιας υποτροφίας που προσέφερε το Πολιτιστικό Ίδρυμα Αμερικής-Ισραήλ, το αγόρι μετακόμισε στη Νέα Υόρκη όπου, λίγα χρόνια αργότερα, γράφτηκε στη σχολή της αρχιτεκτονικής.
Ο Daniel Libeskind
Μέσω μαθημάτων που πραγματοποιήθηκαν στο Λονδίνο, ο Daniel Libeskind άρχισε να διδάσκει σε διάφορα σχολεία του Λονδίνου αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιαπωνία.
Το 1978 φτάνει το πρώτο του έργο, ένα κεκλιμένο κτήριο που έρχεται σε αντίθεση με τους γεωμετρικούς κανόνες, με αφορμή έναν διαγωνισμό για την ανάπλαση μιας περιοχής του Βερολίνου.
Μετά από λίγα χρόνια ο Ντάνιελ φθάνει και αυτός στην Ιταλία, ακριβώς στο Μιλάνο όπου στήνει ένα πειραματικό εργαστήριο. Ο αρχιτέκτονας ορίζει τη χερσόνησο ως μια όμορφη χώρα ακόμα κι αν δεν είναι δυνατό να πραγματοποιήσει το έργο του εκεί. Αμέσως μετά την παραμονή του στην Ιταλία αποφασίζει να δεχτεί δουλειά στο Λος Άντζελες στο Κέντρο Τεχνών και Ανθρωπιστικών Επιστημών.
Από αυτή τη στιγμή ξεκινά για τον Daniel Libeskind η καριέρα του ως αρχιστράτηγος που τον οδηγεί να γίνει διάσημος σε όλο τον κόσμο, δημιουργώντας σύγχρονα έργα αλλά ταυτόχρονα σημαντικά σε ιστορικό και πολιτιστικό επίπεδο.
Σχεδιαστική φιλοσοφία και κυρίαρχοι χαρακτήρες του Daniel Libeskind
Ο αρχιτέκτονας Daniel Libeskind έχει τη δική του σχεδιαστική φιλοσοφία, η οποία βασίζεται σε συνεχή έρευνα για να μην δημιουργεί ποτέ κάτι που θεωρείται δεδομένο.
Ορίζει την αρχιτεκτονική ως μια γλώσσα επικοινωνίας, μέσω της οποίας μπορούν να προσεγγιστούν άγνωστες και μυστηριώδεις πτυχές. Σύμφωνα με τον Daniel αυτή η τέχνη είναι πάντα για τη μνήμη, ειδικά όταν γίνονται έργα που έχουν να κάνουν με τραγωδίες που έχουν ήδη συμβεί.
Ο Libeskind, όσον αφορά αυτή την πτυχή, έχει δημιουργήσει δύο έργα που σχετίζονται με την ιστορία, το Εβραϊκό Μουσείο στο Βερολίνο και το Ground Zero στη Νέα Υόρκη.
Ο αρχιτέκτονας ερμηνεύει τον χώρο διαφορετικά από άλλους.
Θεωρεί μάλιστα αυτή τη διάσταση ως κάτι κοινωνικό και πολιτισμικό, συνδεδεμένο επίσης με τη φαντασία και το αόρατο. Ο χώρος είναι επομένως κάτι που ξεπερνά αυτό που μπορεί να δει κανείς και γι' αυτό ο Daniel τα δημιουργεί για να δημιουργήσει ιδιαίτερα συναισθήματα και αισθήσεις.
Η τέχνη του αρχιτέκτονα ορίζεται από τον ίδιο ως μια πολιτική τέχνη που εμπνέεται από τον χρόνο και τις παραδόσεις. Ακριβώς για αυτήν την πτυχή ανοίγει νέους και άπειρους ορίζοντες.
