Το έργο είναι μια μετατροπή ενός παλιού κτιρίου στο τέρμα της γραμμής ΑΤΜ Milano-Trezzo, η οποία στεγάζεται το εστιατόριο και επισκεπτών τέταρτα των εργαζομένων του τέλους του «800 σιδηροδρόμων, σε ένα φιλικό και χαλαρό, ευχάριστο επάγγελμα που διατηρείται το παλιό κτίριο.
Ο χώρος είχε μετατραπεί από το συνδυασμό των δωματίων του συλλόγου των γερόντων εργασίας, καθώς και τη διατήρηση της διαίρεση σε τρία διαφορετικά περιβάλλοντα, τα οποία μπορεί να μειωθεί για διάφορες χρήσεις: εστιατόρια, takeaways, απεριτίφ και δείπνο.
Η είσοδος ορίζεται από έναν μεγάλο πάγκο με ψηλές καρέκλες και σκαμπό και ένα μακρύ τραπέζι. τα δύο ακόλουθα δωμάτια φιλοξενούν μικρότερους πίνακες και μια περιοχή με καναπέδες και πολυθρόνες.
Το περιβάλλον χαρακτηρίζεται από τη χρήση παραδοσιακών υλικών όπως το ξύλο, που χρησιμοποιείται για τα κάθετα καλύμματα (ο μετρητής ράβδων και ο τοίχος μπροστά από τις κουζίνες) και τα έπιπλα και το σίδερο.
Κατά τη διάρκεια των εργασιών αποκατάστασης, οι αρχικές ξύλινες οροφές, κρυμμένες από το γύψο και τις οροφές από σοβά, επισημάνθηκαν και επισημάνθηκαν.
Τα τραπέζια ήταν χειροποίητα από τους δύο αδελφούς Nicolò και Jacopo Pepe - μέλη του εστιατορίου με τον σεφ Giorgio Perego - που επαναχρησιμοποίησαν παλιές σανίδες του προϋπάρχοντος κτηρίου.
Τα στοιχεία επίπλωσης σιδήρου, ιδίως τα σκαμπό και οι κρεμαστές λάμπες, αντανακλούν τα στοιχεία σιδερένιου παραθύρου της πόρτας εισόδου, προκαλώντας έτσι το βιομηχανικό παρελθόν του κτηρίου.
Το υλικό που χρησιμοποιείται για την κάλυψη του δαπέδου και της οριζόντιας επιφάνειας του μετρητή ράβδων υπενθυμίζει την τυπική παραβίαση των κτιρίων Lombard.
Ο τοίχος από χρωματιστό τσιμέντο που χρησιμεύει ως υπόβαθρο για μικρά σαλόνια δίνει έμφαση στην τρυφερή εκδοχή του εστιατορίου. Το βουνό με μεγάλη βεράντα είναι επιπλωμένο με καθίσματα με επένδυση και απαλό φωτισμό.
Η iarchitects φρόντισε επίσης τη σχεδίαση της μάρκας και τη συντονισμένη εικόνα, επιλέγοντας μια ελάχιστη γραφική γραμμή για την πινακίδα και τη σειρά των αξεσουάρ (πλακάτ, τσάντες σκυλάκι, δοχεία αφαίρεσης, μπουκάλια)
«Βρισκόμαστε, όπως συμβαίνει συχνά, ένα συναρπαστικό ιστορικό κτίριο, κρυμμένο πίσω από αλλαγές που με την πάροδο του χρόνου είχαν αλλάξει τη φυσιογνωμία του» εξηγεί ο αρχιτέκτονας Davide Cumini. "Η ιδέα ήταν να επιστρέψουμε το πνεύμα του τόπου, δουλεύοντας σε μερικούς σημαντικούς χαρακτήρες που λένε την ταυτότητα. Για παράδειγμα, έχουμε εξαλειφθούν τα ανώτατα όρια γύψο, που κάλυψε την αρχική στρέβλωση ξύλο, για να ανακτήσει το πρώην ομορφιά του: τώρα διαδέχονται η μία την άλλη τρεις θέσεις που σημειώνονται από την ιστορία των ανώτατων ορίων, που δημιουργούν ένα μονοπάτι να κάνει με τη μύτη. Θέλαμε να κάνουμε σαφείς αναφορές στο παρελθόν και υλικά που χρησιμοποιούνται, όπως η επένδυση δαπέδου και το δάπεδο του μπαρ, που μοιάζει με τα ερείπια των κτιρίων στη Λομβαρδία. Ή το Σινικό Τείχος από χρωματιστά πλακάκια τσιμέντου που οδηγεί στην κουζίνα: το «ολόκληρη η χώρα έχει μετατραπεί μετά από σχεδόν μελαγχολική ερμηνεία των παλαιών στέκια των ανδρών που εργάζονται κλαμπ».
